Krystyna Skuszanka–Krasowska (1924–2011)
Reżyserka teatralna, pierwsza dyrektor Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Urodziła się w Kielcach. W 1949 r. ukończyła filologię polską w Poznaniu, natomiast reżyserię w 1952 r. w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Debiutowała sztuką „Sztorm” w Państwowym Teatrze Ziemi Opolskiej, gdzie została kierownikiem artystycznym. Do nowohuckiego Teatru Kameralnego, bardziej znanego jako Teatr Ludowy, przeniosła się, kiedy jego wielka historia dopiero się zaczynała. W 1955 r. została pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym instytucji. Pracę rozpoczęła wystawieniem spektaklu „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” na podstawie dramatu Wojciecha Bogusławskiego, który akcję swojej sztuki umieścił w podkrakowskiej Mogile... w odległości 15 minut spacerem od Teatru Ludowego. Nowohucką scenę Skuszanka prowadziła wspólnie z mężem Jerzym Krasowskim do 1963 r. Potem przenieśli się do Teatru Polskiego w Warszawie, skąd wyjechali do Wrocławia. Do Krakowa wróciła w 1972 r., aby objąć stanowisko dyrektora Teatru im. J. Słowackiego. Tutaj też wykładała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Ukoronowaniem jej kariery była funkcja dyrektora artystycznego w Teatrze Narodowym w Warszawie (1983–1990). W nowohuckim okresie swojej pracy reżyserowała sztuki socrealistyczne – politycznie zaangażowane, sławiące robotników oraz dramaty wieszczów narodowych, takie jak „Balladyna” czy „Dziady”. W historii Nowej Huty zapisała się jako ta, która z jednej strony uczyniła z Teatru Ludowego jedną z najciekawszych, awangardowych scen dramatycznych w Polsce, a z drugiej oficjalnie potępiła Obrońców Krzyża – mieszkańców Nowej Huty walczących o nowy kościół 27 kwietnia 1960 r. Będąc dyrektorem nowohuckiego teatru wprowadziła na polską scenę późniejsze gwiazdy kina: Franciszka Pieczkę i Wojciecha Pyrkosza.
© Ośrodek Kultury im. C. K. Norwida
© Paweł Jagło / tekst
© Róża Kolecka, Anna Gotfryd-Kolecka / rysunek
Dofinansowano ze środków Muzeum Historii Polski w Warszawie w ramach Programu „Patriotyzm Jutra”.
